Κάποιοι υποστηρίζουν πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Αλλοι, ίσως πιό «ψαγμένοι», θεωρούν πως αυτό συμβαίνει, μόνο όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Και ορισμένοι, που προφανώς αντιλαμβάνονται και αναγνωρίζουν την έννοια της συνευθύνης, εκτιμούν πως η Ιστορία είμαστε όλοι εμείς.
Περίπου εκατό χρόνια πριν, η Ευρώπη ζει τους πρώτους μήνες της Οκτωβριανής επανάστασης. Του πρώτου -τέτοιου μεγέθους και με τέτοιον αντίκτυπο- λαϊκού κινήματος, κατά της καταπίεσης από την εξουσία. Λίγο αργότερα, η Συνθήκη των Βερσαλλιών, βάζει τέλος στον Α` παγκόσμιο πόλεμο. Και τα αμέσως επόμενα χρόνια, τα αντανακλαστικά της ίδιας εξουσίας, εφευρίσκουν ένα μόρφωμα-εργαλείο, που θα έμελλε να αφήσει πίσω του εκατομμύρια νεκρούς. Ενας μετρίου επιπέδου ζωγράφος και -όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων- πολλαπλώς συμπλεγματικός «άνθρωπος», ηγείται του φαινομένου που θα ονομασθεί ναζισμός και θα μείνει στην Ιστορία, ως μία από τις πλέον επονείδιστες κατακόμβες, μία από τις χειρότερες εκφάνσεις του ανθρώπινου είδους. Βρισκόμαστε, λίγα χρόνια πριν από την παγκόσμια οικονομική κατάρρευση του 1929 και η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Ακολούθησαν 15 χρόνια «μαυρίλας» για την «γηραιά ήπειρο», όπου κυριάρχησαν ο ναζισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός, εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια και τις -από τους ίδιους- διαμορφωθείσες οδυνηρές συνθήκες, αφαιρώντας στο διάβα τους εκατομμύρια ψυχές.
Τα χρόνια κύλησαν, ο Β` παγκόσμιος πόλεμος έληξε το 1945 και ο κόσμος σταδιακά άρχισε να «συνέρχεται». Η Δημοκρατία, έστω και με την σύγχρονη μορφή της, αποτέλεσε -με λιγοστές εξαιρέσεις- το κύριο πολίτευμα στην υφήλιο. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται πλέον και στους μη έχοντες …φυσιολογική αντιληπτική ικανότητα, η επώαση του φιδιού, οδεύει προς την ολοκλήρωση της. Και δανειζόμενοι, ένα έτερο συμπαθές δίποδο του ζωϊκού βασιλείου, χρήσιμο και δόκιμο θα ήταν, να μην «στρουθοκαμηλίζουμε». Η άνοδος της ακροδεξιάς -που αποτελεί την ιδανική βιτρίνα των τριών «εξαδέλφων», του φασισμού, του ναζισμού και του ρατσισμού- αλλά και αμιγώς εθνικιστικών πολιτικών παρατάξεων στην Ευρώπη, είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Η Γερμανία, η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Ιταλία και η Ελλάδα, είναι -μεταξύ άλλων- χώρες, όπου το φαινόμενο του νεοναζισμού κάνει ιδιαιτέρως αισθητή την παρουσία του.
Επιχειρώντας, έστω αδόκιμα, μία «σμίκρυνση» της «μεγάλης εικόνας», διαπιστώνουμε, πως εκφράσεις και εκφάνσεις των τριών «εξαδέλφων», έχουν εισχωρήσει και στο ποδόσφαιρο. Και ο λόγος είναι απλούστατος. Το λαοφιλέστερο των παιχνιδιών, έχει τόσο μεγάλη διάχυση στον κοινωνικό ιστό, που το καθιστά άμεσα, ιδιαίτερα πρόσφορο ως έδαφος και πεδίο ανάπτυξης και έντονης παρουσίας.
Τελευταίο -χρονικά- περιστατικό, αποτελεί η εμφάνιση στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, του «Μαύρου Ήλιου» των SS, συνοδευόμενου από τους ναζιστικούς χαιρετισμούς, κατά τη διάρκεια του αγώνα Ελλάδα-Εσθονία για το Nations League.
Επειτα από παρέμβαση του ΑΠΕ ΜΠΕ, η UEFA όχι μόνον τοποθετήθηκε εκφράζοντας τις θέσεις της για το συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά αποφάσισε και την διεξαγωγή σχετικής έρευνας για όσα διαδραματίσθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας την περασμένη Κυριακή.
Με αφορμή αυτό το περιστατικό, το ΑΠΕ ΜΠΕ, προσέγγισε ανθρώπους του ελληνικού ποδοσφαίρου, προκειμένου να γίνει αντιληπτός ο αντίκτυπος που προκλήθηκε στην κοινωνία της «στρογγυλής θεάς».
Ο Γιώργος Δαρίβας είναι ένας από τους καλύτερους επιθετικούς, που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γεννημένος στα 1926, ο «Λορέντσι» του Ολυμπιακού, έζησε τα φρικτά χρόνια της κατοχής. Και θυμάται, μιλώντας στο ΑΠΕ ΜΠΕ: «Βγαίναμε από το σπίτι μας και βλέπαμε στον δρόμο πτώματα. Πεθαμένους από την πείνα! Και από κάποια στιγμή και μετά, δεν μας έκανε καμμία εντύπωση! Είχε γίνει κομμάτι της ζωής μας. Είχαμε εξοικιωθεί μ΄ αυτό που αντικρύζαμε»…
Η αφήγηση του Δαρίβα συγκλονίζει ακόμη και από το τηλέφωνο. Ακούς έναν άνθρωπο 92 ετών και ανατριχιάζεις: «Δεν θέλω παιδί μου να τα ξαναζήσω αυτά. Ημασταν 14-15 χρονών παιδιά και ζήσαμε την πείνα. Πηγαίναμε στην επαρχία αναζητώντας τρόφιμα και ανταλάσσαμε προϊόντα. Ενα σαπούνι για μερικά φασόλια. Δεν είχαμε παπούτσια να φορέσουμε. Ηταν καταστροφή. Γιατί οι ναζί δεν πέρασαν κι έφυγαν από την Ελλάδα. Πέρασαν, μας πάτησαν κι έφυγαν! Παναγία μου! Και μόνο που το σκέπτομαι, είναι ένας εφιάλτης»…
Με απεριόριστα …χιλιόμετρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και περισσότερους από 500 αγώνες στους πάγκους, η άποψη του Στάθη Σταθόπουλου, έχει αυταπόδεικτα, βαρύνουσα σημασία. «Τέτοια φαινόμενα, προκαλούν θλίψη και ντροπή», επισημαίνει στο ΑΠΕ ΜΠΕ, ο «ακαδημαϊκός» της προπονητικής και συνεχίζει:
«Γιατί το ποδόσφαιρο, είναι ένα παιχνίδι που ενώνει τους ανθρώπους, όπως και ο αθλητισμός στο σύνολο του. Ο ρόλος του είναι ψυχαγωγικός, έχει αλλαγές συναισθημάτων (χαρά και στεναχώρια), αλλά και υποστήριξη για την ομάδα που αγαπάς. Αρα, η πολτική δεν αρμόζει στους χώρους άθλησης, εν γένει. Για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα φαινόμενα, πρέπει να δούμε τα αίτια που τα προκαλούν. Είναι προτιμότερο να προλαμβάνεις, παρά να καταστέλλεις. Και τα αίτια, είναι η παρακμή σε πολιτικό, οικονομικό και κυρίως κοινωνικό επίπεδο. Επίσης πολύ σημαντικό, είναι το γεγονός, ότι έχει χαθεί η κριτική σκέψη. με αποτέλεσμα, τα ερεθίσματα που δεχόμαστε να μην τα επεξεργαζόμαστε και να κάνουμε πράγματα, για τα οποία δεν γνωρίζουμε, ούτε τις συνέπειες, ούτε τον αντίκτυπο που έχουν. Ολες αυτές οι συμπεριφορές, δεν περιορίζονται στον χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά επεκτείνονται και στην ιδιωτική ζωή, όπου εκδηλώνονται με πράξεις βίας. Ομως το ποδόσφαιρο, λόγω της πολύ μεγάλης δημοφηλίας, ευνοεί τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Αυτό επιβεβαιώνει, ότι εάν ονομάσεις αυτήν την συμπεριφορά, φασισμό, δεν είναι ιδεολογία. Αλλά μία έκφραση πολιτικής παρακμής. Δεν λύονται με λόγια τέτοια ζητήματα. Θα πρέπει να αρχίσουμε από την οικογένεια, το σχολείο, το κράτος και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ειδικά η οικογένεια και το σχολείο που έχουν πρωταρχικό ρόλο, δεδομένου ότι αποτελούν τους φορείς κοινωνικοποίησης του ατόμου. Πρέπει να μαθαίνεις στο παιδί σου τις απλές, αλλά συνάμα θεμελιώδεις αξίες. Οπως είναι ο σεβασμός. Το κράτος, θα πρέπει να προβάλει το νόημα του αθλητισμού, που είναι ακριβώς να ενώνει. Οτι στον αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο, έχουν θέση άπαντες. Και τα ΜΜΕ δεν πρέπει να προβάλουν τα γεγονότα, έτσι ώστε να ηρωποιούνται αυτοί που τα κάνουν, αλλά να προβάλουν τα σωστά πρότυπα. Εμείς αυτά τα θέματα στο ποδόσφαιρο «τα έχουμε βρει». Από την δεκαετία του 1970, όταν και ήλθαν στην Ελλάδα οι πρώτοι ξένοι ποδοσφαιριστές. Εχουμε παίκτες διαφορετικού χρώματος, φυλής, θρησκείας. Επομένως, ο ρατσισμός στους κόλπους της ομάδας, δεν υφίσταται. Υπάρχουν αυτοί που μιλούν στο Κοινοβούλιο για ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Εγώ θα πω, ότι το ποδόσφαιρο έχει πολιτικοποιηθεί. Και
Continue reading “Κόκκινη κάρτα σε νεοναζί, ρατσιστές και φασίστες” →
